به گزارش افرا ورزش، مسابقات هندبال زنان قهرمانی آسیا 2024 از 13 آذر در دهلی هند آغاز می‌شود و ایران با ترکیبی از باتجربه‌ها و جوان‌ها عازم سفر به جنوب قاره کهن می‌شود.
ترکیب تیم ملی تغییر کرده است. دیگر خبری از قدیمی‌ترها نیست اما یاد و خاطره حضور آن‌ها با تیم هست. بازیکنانی که هر یک با وجود کمتردیده شدن همچنان بخشی از روح تیم ملی هستند.
1) مریم یوسفی
او شاید هنوز هم می‌توانست بازی کند و یکی از بهترین‌ها باشد اما مسیر تازه‌ای برگزید. یوسفی سال‌ها در تیم ملی یک مهره قابل اتکا بود.
رهبری کم‌اشتباه در میدان و شخصیت کاریزماتیک، از ویژگی‌های – بیشتر ذاتی تا اکتسابی – یکی از شایسته‌ترین بازیکنان دهه 90 تیم ملی بود.
با وجود این که مریم یوسفی مدت‌هاست که تیم ملی را ترک کرده اما هنوز به تیم ملی بدون او عادت نکرده‌ایم.
2) شیدا فلاحی
پس از آن خداحافظی احساسی در پایان لیگ برتر، هنوز هم از او به عنوان یک ستاره کم‌نظیر که شاید کمی زود، ظهور و غروب کرد یاد می‌شود.
شیدا فلاحی که اکنون یکی از مربیان سازنده و خوش‌آتیه است در تیم ملی بازیکنی قابل اتکا، بااخلاق و به معنای واقعی بزرگ بود.
یک نظریه نامحبوب این است که هرگز بازیکنی چون شیدا را نخواهیم داشت. بازیکنی که همه ویژگی‌های یک ستاره ملی را با هم داشته باشد.
3) هانیه لک
او یکی از کم فراز و نشیب‌ترین چهره‌های هندبال زنان ایران حداقل طی 10 سال اخیر بوده است. سنگربانی که بارها حضور در مسابقات قهرمانی آسیا را تجربه کرد.
هانیه لک در این چند دوره حضور، چه فیکس بود و چه نفر دوم، همیشه قابل اتکا و مطمئن بود. شاید غیبت او، شاخص‌ترین وجه تمایز تیم اعزامی به هند با تیم‌های قبلی باشد و این اتفاق دیر یا زود، باید رخ می‌داد.
هانیه دورانی سراسر افتخار و ثبات را در تیم ملی سپری کرد و این ثبات را کماکان در عرصه باشگاهی نیز به نمایش خواهد گذاشت.
4) صونا بیداد
بازیکن وفادار نفت و گاز گچساران یکی از “آندر ریتد”های هندبال ایران بوده است. او سال‌ها در تیم ملی خدمت کرد و اکنون در سی و یک سالگی جای خود را به جوان‌ترها داده است.
شاید مایه تاسف باشد که هرگز به این دفاع میانی به اندازه کافی توجه نشده است. آمار عملکرد او در کریر ملی‌اش از یکسو و دوران باشگاهی‌اش از سوی دیگر گواهی بر این مدعاست.
5) شقایق باپیری
با وجود گذر چند سال از موضوع پرسر و صدای پناهندگی این ملی پوش اسبق کردستانی، نمی‌توان از خدمات او به تیم ملی در سال‌های گذشته عبور کرد.
شقایق باپیری یکی از بهترین بازیکنان ادوار هندبال زنان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا بود. او در پست دفاع راست، بی همتا و تماشایی بود و فقدان او در ایران، برای نسلی که می‌توانستند از تجاربش بهره‌مند شوند مایه زیان است.
6) راضیه جانباز
اتفاقات عجیب و غریب پیرامون راضیه جانباز سبب شد که در عین شایستگی فنی، در سال‌های اخیر به طور متوالی مسابقات ملی را از دست بدهد.
بدون تردید اگر راضیه جانباز به طور منظم در لیگ هندبال و تیم ملی حضور داشت اکنون بازیکنی درجه یک، بی‌رقیب و با سابقه دو حضور در مسابقات جهانی بود اما مسیر زندگی او به خارج از دنیای هندبال تغییر کرد.
با این وجود، باید برای همه سال‌های حضور او در تیم ملی – هر چند کوتاه – ارزش نهاد و ظرفیت بالفعل نشده او را یادآوری کرد.
