به گزارش افرا ورزش، پریسا عرب احتمالا باید حق داشته باشد که بگوید دیگر باید چه کاری انجام دهد که به او اجازه دهند در دوومیدانی قهرمانی آسیا بدود.
تیم دختران ایران با سه دونده به تایلند رفت که دو نفر از آن‌ها ممکن بود شانس مدال باشند. فرزانه فصیحی و حمیده اسماعیل نژاد می‌توانستند در دو صد متر مدال بگیرند که فصیحی نقره گرفت و اسماعیل نژاد هم تا مدال فاصله زیادی نداشت.
بااین‌حال، زهرا عرب رستمی در پرتاب چکش شانسی برای مدال نداشت. او در میان ۱۲ نفر یازدهم شد و واضح بود که به‌عنوان یک شانس مدال به تایلند اعزام نمی‌شود.
احتمالاً تنها توجیه اعزام زهرا عرب رستمی، جوانی او و تجربه‌اندوزی‌اش برای آینده و ادوار بعدی قهرمانی آسیا است که به‌خودی‌خود، توجیه درستی است؛ اما دیگر دوومیدانی کاران ایران را در جایگاه معترض قرار می‌دهد.
پریسا عرب در دو استقامت، بانوی شماره یک ایران است. رکوردهای مسابقات قهرمانی آسیا نشان داد عرب می‌توانست در این رقابت‌ها حداقل در جایگاه پنجم قرار گیرد. با این حال او جایی برای حضور در تیم ملی نداشت. همانند گذشته.
دونده اراکی، آشکارا احساس می‌کند می‌توانست چیزی بیش از رکورددار ایران باشد. پریسا عقیده دارد به‌عنوان یک دونده استقامت، به‌اندازه کافی از حمایت در راهروهای فدراسیون دوومیدانی برخوردار نبود.
پریسا عرب: عمداً نادیده گرفته می‌شوم
پریسا عرب عقیده دارد مغضوب تصمیم‌گیرندگان برای تیم ملی است. او می‌گوید در پیست تنها می‌دود و بی‌رقیب و اگر فرصتی برای رقابت برایش وجود داشت رکوردهای به‌مراتب بهتری ثبت می‌کرد.
او در گفتگو با افرا ورزش عنوان می‌کنم: اگر در شرایط آماده‌سازی ایده‌آل باشم می‌توانم مدال بگیرم. توان این که در همین مسابقات اخیر در بانکوک روی سکو بروم را داشتم؛ اما نمی‌خواهند من باشم.
نکته عجیب در مورد پریسا عرب این است که تاکنون به هیچ رویداد بین‌المللی اعزام نشده است. رویدادهایی که هزینه آن با ۱۰ میلیون تومان قابل‌پرداخت بوده است.
عرب عنوان می‌کند: همان‌طور که در قضیه طلب من و دیگر دوومیدانی کاران از باشگاه تراکتور هیچ قدمی برنداشتند در دیدن زحمت من هم قصور می‌کنند و آن را نادیده می‌گیرند.
او می‌گوید: در مسابقات جایزه بزرگ در خردادماه رکورد شکسته‌ام و پاداش همه داده شده به جز من. اگر نگاه یکسانی به همه بود؛ حداقل در لیست اولیه تیم ملی حضور داشتم؛ اما واضح است که من را نمی‌خواهند و طوری رفتار می‌کنند که انگار وجود ندارم.
بانوی اول استقامت تأکید کرده است: پریسا عرب محتاج اعزام و سفر نیست. اگر از خودم دفاع می‌کنم برای آشکارسازی چهره دیگران است.
