حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس : قدم نهادن به محل اردوی تیم ملی کاراته، یکی از نقاط عطف زندگی من بود. نخستین باری که با کیمیا علیزاده از نزدیک به گفتگو نشستم برای این گفتگو هیجان زده بودم و این بار، ملاقات با سمانه خوش قدم و تیم ملی “نیک” کاراته ایران تکرار همان حال و هوا بود.
کاربلد و قوی، توصیفی ساده از سمانه خوش قدم است. فضای محل تمرین با خوش قدم لبالب از شادی است. پر از جدیت، جمله های مهرآمیز و آوازهای عاشقانه. می‌گویند او یک شیفته موسیقی است و هنرمندها در کاراته، پرشمار نیستند.
البته که هنر اصلی او هنر برداشتن فاصله هاست. بعدها احتمالاً درباره او خواهم گفت که او را زنی یافتم که برخلاف ظاهر سخت و قدرتمندش، منعطف است و مهربانی می بخشد. در حقیقت میراث سمانه خوش قدم در تیم ملی، احتمالاً نظمی آهنین است که لطف و رابطه خواهرانه و مادرانه با دیگران، بخش آهنین این نظم را قابل انعطاف می‌کند.
در موفقیت‌ها، او کمی عقب تر نشسته و سکان کشتی را در دست دارد. شما کشتی را می‌بینید و سکان دار، با چشمان تیزبین نمایش را پیش می‌برد. ۲۰ سال پس از اینکه در یک باشگاه کاراته در شهر ری اولین بار لباس سپید را بر تن کرد حالا همچنان همان شوق ۱۶ سالگی را دارد و بزرگترین رویداد دوران ورزشی اش، انتظارش را می‌کشد. المپیکی که می‌تواند به جاودانگی او بینجامد.
در تیم ملی، قدرت گرفته با شور حمیده عباسعلی، بی قراری سارا بهمنیار برای هر ضربه ، نجابت رزیتا علیپور، چهره پر رمز و راز طراوت خاکسار و گهگاه حضور جوان‌ها، سمانه خوش قدم بانوی شماره یک است. بانوی کاریزما.
