حامد اسماعیلی – آی دبلیو اسپورتس ؛ همه چیز برای من و ما از ریو شروع شد. دخترک روی شیاپ چانگ بود و چه کسی می توانست حدس بزند که او ، از یک ملت دلبری خواهد کرد.
کسب برنز المپیک در 18 سالگی ، او را برای همیشه در تاریخ ورزش ایران جاودانه کرد. زندگی هیچ کس اما سفید نیست . همه ما تصویری خاکستری داریم. تصویری که گاهی محو می شود و گاهی واضح . گاهی به سپیدی می زند و گاهی به سیاهی.
کیمیا هم یکی از ماست. با همان دغدغه هایی که همه ما داریم و با همان تصویر خاکستری بی ثبات. با این حال ، موفقیت او به همه مردم ایران ، آن ها که هر روز باید گوششان به اخبار تورم و تحریم و اختلاس باشد اعتماد به نفس داد.
رنگ این اعتماد به نفس اما متفاوت بود. رسیدن یک دختر کم سن و سال به یک جایگاه بزرگ به قدری برای همه ما شیرین بود که انگار آن جا در ریو ، تک تک ما بودیم که روی سکو ایستاده و به پرچم خیره شده بودیم. کیمیا بغض نبایدها و نشدن ها را در ما می شکست و امید را در دوران تقویت ناامیدی در ما زنده می کرد.
کیمیا 20 سال از زندگی اش را پشت سر گذاشته . کیمیا در 4 سال اخیر در طوفانی متلاطم قرار دادشته اما داستان تازه شروع شده است. او حداقل 10 سال دیگر – و حتی بیشتر – می تواند در اوج بماند پس کارهای زیادی برای انجام دادن باقی مانده.
روزهایی در پیش خواهد بود که از گاهی از شادی خواهد گریست و گاهی از غم. گاهی در اوج خواهد بود و گاهی به دنبال راهی برای مرهم. همه این روزها در کنار هم ، پازل زیبایی از زندگی کیمیا علیزاده را خواهد ساخت.
در تولد بیست سالگی اش باید در برابر او بایستیم و به او بگوییم که چه جایگاهی در قلب ما دارد و به او تاکید کنیم که اگر در همین لحظه همه رویاها تمام شود او را به خاطر احساس خوبی که به همه ما داد به خاطر می سپاریم.
به او می گوییم که او بغض دختران مستعدی است که در جای جای ایران ، در کوچکترین شهرها و روستاها در زمینه های مختلف فرو خورده شد. دقت کرده اید که در ایران ما ، خلا زنانی که با جنگیدن الگو می شوند چقدر محسوس است؟ چه کسی برای جنگیدن و الگو شدن بهتر از او؟
به امید این که در آینده نزدیک از سایر کیمیاهای نوظهور بنویسم.
صد و بیست ساله شوی.
