به گزارش پایگاه خبری تحلیلی “دختران قهرمان” مهدیه صادقی عکاس حرفهای ورزش زنان ایران است که طی یکی دو سال اخیر به عنوان یکی از فعالان عرصه تصویری ورزش بانوان مطرح شده است.
بهترین تعریف درباره مهدیه صادقی این است که او کسی است که نامش به وفور دیده و شنیده شده اما کمتر کسی درباره او چیزی میداند.
گرچه در دوومیدانی بانوان، مهدیه صادقی را به عنوان یک عکاس تخصصی میشناسند اما او در رشتههای مختلف نظیر کاراته، تنیس، تکواندو، بدمینتون و …. تصاویر ماندگاری در ورزش زنان ایران ثبت کرده است.
مهدیه صادقی پای ثابت مجموعه آقتاب انقلاب، جذابترین قابهای دوومیدانی زنان در آخرین سالهای قرن شمسی را ثبت کرد
نکته جالب در او این است که مهدیه صادقی که مادر یک دختر ورزشکار است و ورودش به حوزه عکاسی ورزشی با علاقهمند شدن دخترش در سال ۹۷ به دوومیدانی توام بوده است.
صادقی میگوید: همراهی دخترم در باشگاههای ورزشی منجر شد به آشنایی من با ورزشکاران حرفهای دوومیدانی. مربی اول دخترم لیلا ابراهیمی در باشگاه شهید کشوری بود و بعدها این ارتباط با دوومیدانی به ورزشگاه آفتاب انقلاب کشیده شد.
مهدیه صادقی درباره ورود به عکاسی ورزشی عنوان میکند: در زمان برگزاری مسابقات با دوربین به محل برگزاری میرفتن و از فرصتها برای عکاسی استفاده میکردم که برگرفته از یک علاقه به دوومیدانی بود.
او ادامه میدهد: زمان زیادی نگذشته بود ک با آی دبلیو اسپورتس و حامد اسماعیلی مؤسس این رسانه آشنا شدم و همکاریام با این رسانه کلید خورد.
به گفته صادقی، او دارای یک دختر ۲۱ ساله به نام زهرا است که در حال حاضر دوومیدانی را به صورت جدی دنبال میکند.
مهدیه صادقی یک مادر است و دختر دوومیدانی کار او (نفر دوم از راست) مادر و او را در موقعیت ویژهای قرار داده است
او درباره اینکه حرفهای بودن در شغل و مادر بودن سخت است گفت: من وقتی این حرفه را جدی گرفتم که دخترم بزرگ شده بود و وارد فضای ورزشی شده بود و منافاتی با کار من نداشت. این شرایط باعث شد من بیشتر از پیش به ورزش زنان علاقهمند شوم.
مهدیه صادقی درباره اتفاقات تلخ و شیرین عکاسی ورزشی میگوید: لحظات پر از هیجان بازیها و ثبت فریاد شادی ورزشکاران در حین کسب پیروزی و ثبت لبخندها و اشکها موقع دریافت مدالها شیرینترین لحظهها برای یک عکاس است.
صادقی میگوید در زمانی که آسیبدیدگی ورزشکاران را ثبت میکند احساس اندوه میکند. به عقیده او، ثبت مصدومیت ورزشکاران در حین مسابقات، برای او تلخترین لحظات کار به عنوان یک عکاس ورزشی است.